Chol eskirib, shalog‘i chiqib ketgan velosipedi o‘rnida yangisini ko‘rib shoshib qoldi.

Kimdir adashib, mеnikini minib ketibdi-da, attang...

Masjidga undan boshqa velosipedda kelmasdi. Atrofga alangladi. Ichkari, tashqariga ko‘z tashladi. Muyulishga o‘tib, nariga – ko‘chaga ham mo‘raladi. O‘ziniki yo‘q edi.

Masjid devoriga suyab kirib ketgandi.

U birpas dovdirab turdi. O‘rindig‘i yumshoq, amortizatori zo‘r yangi velosipedga havas qilib u yoq-bu yog‘ini siypalab ko‘rdi-yu, darhol qo‘lini tortdi. Axir bu birovniki.

U yana o‘z velosipedini topish ilinjida javdiradi. O‘g‘lidan qolgan uch yetimni boqib turgandi-ya, afsus. Yigirma yillik beminnat xizmatchisi edi.

Kampiri birov qishloqdan olib kelib tashlab ketadigan sutdan qatiq ivitadi. Bir parcha yeriga kashnich, rayhon, jambil sepib undiradi. Chol esa kampir qo‘liga tutqazganlarni velosipedning ruliga ilib, shaharliklarga sotib kelardi.

Ro‘zg‘or nima bo‘ladi endi?

Birov masjidga yangi velosipedda kelgan-u, keyin adashib unikini minib ketgan. Yarmi singan o‘rindiq qattiq botmadimikan? O‘tirsa sezardi-ku...

U yana yangi velosipedga ko‘z tashladi. Chiroyli ekan. Tekis yursa kerak.

Iye, dastasiga boylangan sut-qatiqdan bo‘shagan bankali xalta uniki-ku! Nomozdan avval har doimgidek “dom” oralab sut, qatiq, barra ko‘kat sotgandi.

Ko‘zi bankalar orasiga solingan xatjildga tushib, shoshib ochdi. Ichida bir nechta dollar va xat bor ekan.

Chol xatni o‘qiy boshladi:

“Assalomu alaykum ota. Sizni anchadan beri kuzataman. Har kuni saharda eski, almisoqdan qolgan velosipedda sut, qatiq olib kelib sotasiz. Halol mehnat qilasiz. Shu yoshda ham g‘ayratlisiz. Hammaga o‘rnaksiz.

Sizni rahmatli otamga o‘xshatdim. Uning ham eski velosipedi bo‘lib, shaharning u burchagidagi ishiga avtobusda emas, o‘zi o‘rganib qolgan ikki g‘ildirakli ulovida qatnardi. Afsus, unga hech narsa sovg‘a qilolmadim. Chunki juda erta, bolaligimdayoq qazo qilganlar...

Qutlug‘ oyda sizni ozgina bo‘lsa-da xursand qilgim keldi. Shu velosipedni mazza qilib minib, dunyodan o‘tgan otamning xaqqiga ham duo qilib qo‘ying, ota!”

Muazzam IBROHIMOVA